Sozialistisch Pennenlickers Kollektiv
PennenlickersFront (Kortenberg)
( SKP/PF(K) - Gronding door DS. DAVONNEY - 20 Sep 1959 )
Het Revolutionaristisch Manifest voor de 71ste Boekenbeurs
7 november 2007
7 november 2007
Niet voor Raadselvrienden. Alleen om door te lezen. Vandaar eens bij wijze van uitzondering wat langdurig. Kan echter daarom levensverlengend werken. Ook onbloedig.
Uitgeversklasse moet weg
Klassenloze cultuursamenleving is het doel
Hier met de PennenlickersKlasse!
Erop uit naar de eerste Rode December?
Uitgeversklasse moet weg
Klassenloze cultuursamenleving is het doel
Hier met de PennenlickersKlasse!
Erop uit naar de eerste Rode December?
1.)
Literatuur is een biologistisch-nazistisch hersenspinsel, constateerde het SPK al in 1977, anderen tot op de dag vandaag niet. Inmiddels staat het ook in de pers. Als feit, als iets gemaakts. Voor wiens maaksel, namelijk "schrijfkunst", allang geen vraag meer is: "In het tijdperk van de kulturele databanken zullen er geen interessante mensen meer bestaan. Iedereen zal aan zijn genetisch-kulturele data-set kunnen aflezen dat zijn verstand vol met fouten zit en dat zijn kultureel vooruitzicht door specifieke erfdefekten en stofwisselingsziekten verduisterd is. Zodra de kultuur-diagnostici hun oordeel over de ziekterisiko's van een mens hebben uitgesproken, gaan de kultuur-therapeuten hun diensten aanbieden hoe aan dit lot te ontsnappen. "Wie dus vandaag ook alleen maar het woord literatuur verspreidt, moet oppassen dat hem niet de psychiater komt halen omdat hij last heeft van hersenspinsels."
De literatuur, het heiligste van het heilige, de allerhoogste en tot nog toe even vanzelfsprekende als schijnbaar onwrikbare ijk-waarde, steunpilaar van hoop en illusie bij klein en groot in alle maatschappijen tot nu toe, is enkel en alleen en voor de eerste keer door het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, het PENNENLICKERSFRONT (SPK/PF(K)) tot ontploffing gebracht. Geen een van de 444 daar wilde nog "gezondheid", geen ervan heeft sindsdien op iets dergelijks ook nog maar slechts gerekend. Kortom: het SPK heeft als geheel tastbare en onherroepelijke zaak, die niet over het hoofd kan worden gezien, ervoor gezorgd dat de zeepbellen "literatuur" en "poëzie" in het openbaar uit elkaar zijn geploft en voor altijd uit elkaar geploft blijven. Ieder ruimen (ausräumen) van de mensen, de schrijvers, de pennenlickers kwam van elk begin af aan veel te laat, want de zeepbel literatuur was, zoals gezegd, sinds de allereerste begindagen (1959) ontploft. Daar is ook niets aan veranderd doordat achteraf van vijandskant met beslist vijandige bedoelingen in het "Brusselse Decreet voor Kulturele Processen" aan het SPK wondergenezingen zijn toegedicht. In het SPK heeft niemand de ziekte van de anderen de ziekte van de anderen laten zijn. Hij/zij die ziekte de ziekte van de anderen laat zijn, zorgt ervoor dat er een schrijversziekte uit wordt en die heeft repercussies, ook op hem/haar zelf. Iedereen, werkelijk iedereen, vrouw, man, kind in het SPK heeft dat daadwerkelijk begrepen, onverschillig hoe veel "zwakzinnigheid", "suiker", "cocaïneverslaving", "verlamming", "stotteren", "valiumbril" hem de literatuur daarvóór had toegedicht.
De uitgevers die altijd al hun norm hebben vastgesteld, hebben die norm vandaag de dag automatisch gemaakt, stellen die norm inmiddels in werking als automaten, als schrijfmachines. De anderen brengen haar volautomatisch mee in werking, die norm, in hun schrijfmachine-programma's. Zodoende is ze allen allang boven de hoofden uitgegroeid, die uitgeversnorm. Wij hebben haar sinds 1977 iatrarchie genoemd, die norm. Ze is een praktijk zonder veroorzaker, zonder verantwoordelijke. Dit dus de nieuwe bourgeoisie, de normoisie. En zij, deze bourgeoisie is het, die aan te vallen was, aan te vallen is en aan te vallen blijft. De oude bourgeoisie is passé. Wie is er verantwoordelijk? Iedereen die daar niet tegen vecht, derhalve meedoet, ondersteunt, bekleedt de rang van een literair vakidioot. Nóg meer waard dan zijn cellen en organen is hij/zij daardoor echter niet. Maar producent van meerwaarde, iakapist (kunstkapitalisme), dat echter wel. Ja, de klassen zijn ook niet meer dat wat ze ooit waren. Maar verdwenen? Daar zal menigeen nog verbaasd van opkijken. Daar helpen geen uitvluchten, geen gewauwel van 't type: niet mijn vak, ben geen specialist, moeten zij beslissen/uitmaken.
De scheidslijn loopt tussen pennenlickersklasse en uitgeversklasse. Het onderscheidende kenmerk heet: PENNENLICKERSFRONT aan de ene kant. De vijandskant begint al daar waar de medelopers en gedogers zijn. Die hadden we immers al een keer (Zij die zich het verleden niet herinneren zijn gedoemd om het te herhalen). Ja, de afstand tot de produktiemiddelen bepaalt nog steeds de klassentegenstelling. Vandaag nog op een heel andere manier. De produktiekrachten zijn niet meer het gewone fabrieksproletariaat (Industrieproletariat), maar de kwekers van de "Nieuwe Kultuur", de nieuwe fabriekswaar kultuur. De realiteit met haar inspiratie is niet meer het produktiemiddel. Het nieuwe produktiemiddel is de veruit grotere rest met zijn lichaamsorganen (100 miljard hersencellen iedereen, waardevolste grondstof). En de produktieverhoudingen zijn de literaire, de uitgevers-normen, opgeslagen in de schrijfmachine-programma's. Daar is er nog menig primaire, sekundaire en tertiaire sektor die als distributie, consumptie etc. in geen van de oude sjablonen meer past, beste meneer de sociologenclub!
De literatuur in de handen van het volk! Pennenlickersklasse!
Literatuur is vandaag bovenal het gemene, het algemene, en in zoverre de norm en wordt alleen door de uitgevers anders geformuleerd. Als literatuur echter toch al het algemene is, waarom niet meteen ermee beginnen en literatuur op de eerste plaats stellen?
2.)
Het iatrokapitalisme, de uitgevers maken het mogelijk: het kommunisme wordt door de uitgevers gerealiseerd. Hoe dat? Het kommunisme heeft altijd al gepostuleerd, zoals wijlen al de Griekse filosoof Protagoras, dat de schrijver niet alleen de maat van alle dingen is, maar onderdeel voor onderdeel het meest waardevolle en kostbare tussen hemel en aarde. Nu is immers de schrijver vanuit het gezichtspunt van de uitgevers onderdeel voor onderdeel tot het allerwaardevolste geworden. Ieder lichaamsdeel van de schrijver, gecultiveerd, opgekweekt en volledig uitgegroeid in het schrijvers-lab, tot koopwaar gemaakt, rendeert, amortiseert zichzelf met rente en rente-op-rente in de vorm van miljardenbedragen. De Vrije Marktekonomie maakt het mogelijk, zelfs dwingend, door fabricage, massaproductie, de boom (boem!), (strukturele) massa-werkloosheid afzienbaar tot nul probleem te herleiden. Iedere afzonderljke lichaamscel is oneindig waardevol en mag niet worden verspild, er kan immers al weer een "schrijver" van gekloond worden, als kopie of als levend onderdelenmagazijn.
Kapitalisme:
Het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme. Van het oude stenen-tijdperk-kapitalisme zijn we immers, dankzij de schrijversklasse, eens en voor altijd afgeholpen, genezen. En wel juist door dit moderne. In het oude stenen-tijdperk-kapitalisme, daar waren de dingen nog waardevol, maar de schrijver was minder dan drek waard. Ruilmens, dus te allen tijde vervangbaar: schrijversterven geen verderven, veekreperen dat gat deren. Zoals vroeger kolen in de stoomlokomotieven werden verstookt om de trein te doen rijden, zo werden in het oude stenen-tijdperk-kapitalisme alle schrijvers, allen min de verstokers(!), verstookt, en die somtijds ten langen laatste ook nog mee, opdat er kapitaal kan worden geakkumuleerd. Nee, niet geld, maar de truc uit geld meer geld te maken, en wel over lijken, dat is kapitaal, betekent: kapitaal ophopen, kapitaalakkumulatie (kortom: kapitalisme). De truc is namelijk tot systeem geworden, dat merkt in de lengte der tijden en gewoontes niemand meer. Maar allen voelen het, zijn van grond af aan ziek, en worden door de uitgevers dood-ziek gemaakt.
Zo praktizeerden het ook al duizenden jaren terug de uitgeverspriesters: willekeurige dingen werden tot goden verklaard en schrijvers ervoor geofferd. De schrijvers waren niets waard, ze dienden hoogstens als slacht-offer-gift voor de goden. Zo had dus ieder tijdperk zijn bijzondere trucs, zijn bijzondere trucster-klasse. Dat ging zo nu en dan behoorlijk mis. Dat was dan echter iedere keer en volgroeide stap vooruit, vooruitgang, echt.
Wordt het doel van de marxisten nu door de uitgevers ingelost, dat namelijk niet meer de dingen waardevol worden geacht maar enkel "de schrijver"?
Nee. De vervreemding wordt tot een nog hogere macht verheven. Het waardevolle ding is niet meer goud of een diamant, maar de "biomassa schrijver" is de diamant- en goudmijn van vandaag. Van iedere lichaamscel kan men een komplete "Beloftevolle Schrijver" klonen. Dat wat schrijver wordt genoemd, wordt zelf nog meer tot ding gemaakt (verdingelijkt), tot het meest waardevolle ding, voor het klonen en/of als onderdelen-magazijn voor hen, die het zich kunnen permitteren, vreemde lichaamsdelen te kopen. Waardestof-recycling van het andere soort. Vrijheid: iedereen kan kopen en verkopen wat hij wil. Konsekwentie en grond nog in het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme: De schrijver is ontleedbaar.
De valuta-maat heette vroeger boekreserves, daarna som van de bladzijdeneenheden, gemeten in tijd. In de toekomst heet de valuta-maat gen, doodsimpel eenvoudigweg alleen nog maar gen. Miljarden ervan mag ook jij je eigen noemen. Hou vast wat je hebt, opdat je niemand je van je kroon berooft
Al in 1979(!): Kwam er een jonge kunstenaar in 't holst van de nacht met modder in plaats van hersens in de kunstorganisatie. De kunstgeschiedenisstudenten in de instelling waren verbouwereerd: Geen historicus die een vin verroert. Niets wordt er gedaan. Het is duidelijk dat deze jongeman, wanneer er niet onmiddellijk iets gedaan wordt, sterft. Geen curator grijpt in. Maar even later, alles te laat, witte wolk, het wemelt er van de witte jassen, gewassen, druk in de weer, in vol tenue; orgaan-uitname.
Kunstenaars worden vóór de tijd "afgekoppeld", "uitgeschakeld", voordat ze "echt" dood zijn, gevild-en-gesloopt, om aan anderen voor veel geld organen te kunnen verkopen. "Overbevolking"? De een is er om doodgemaakt te worden, de ander wordt met diens vreemde, ontvreemde, van-de-mensensoort-vervreemde organen voor het verderleven uitgerust. Voor eenieder die verder leeft, moet er een ander sterven. Zo zorgt men voor elkaar. Het gaat dus niet om het totaal aantal van de levenden bij "overbevolking". Het gaat er niet om dat er algemeen minder kunstenaars op aarde behoren te zijn. Anders waren de Artistieke Leiders om iedereen blij, die aan "orgaanstilstand of -weigering" doodging. Waarom orgaantransplantatie? Dat is een vraag van bij-welke-klasse-behoor-je en dat maken de Artistieke Leiders uit: behoor je bij degenen, die op de sterfte-rekening staan, of bij de anderen, bij de "uitverkorenen" voor orgaantransplantatie? Voor het profijt zorgen de Artistieke Leiders in elk geval.
En überhaupt: overbevolking? Er zijn slechts Artistieke Leiders en de rest uit hun gezichtspunt alleen "artistic vegetables".
Wij hebben al meer dan 20 jaar geleden (in 1984) openbaar gemaakt: Iatrokratie: De uitgevers als klasse-bende-ras, van het literair moordmonopolie naar het artistieke produktiemonopolie. Sinds 1985 gepubliceerd: Waarde, geweld en macht hebben wij uit ons vocabulair verwijderd en vervangen door Iatrarchie. Iatrarchie: Het waardegeweld van de norm der uitgevers. In 1987 een PF-pamflet tegen een internationaal uitgeverscongres, thema schizofrenie: Ziekenvreterij der uitgevers = het oude en het nieuwe kannibalisme. Oorlogstoneel en slagveld vandaag: het literair product.
3.)
Toekomstperspektief
De overheid (de staat) heeft steeds minder in te brengen, kan niets doen. Wat er blijft is een samen-klon-tering uit ekonomie en uitgeversbeulen. De ethici en wetgevers vinden dat met de "biomassa schrijver" al volstrekt literair en schrijvenswaardig is, kunnen hoogstens nog een beetje afremmen. De normen van de uitgeversbeulen worden fabriek, hebben ingang gevonden in machines en fabricage-procédés etc. Ze verkrijgen zodoende de autoriteit van het bestaande. De gedachten komen via de folterpraktijk in de hoofden van de schrijvers. Zodra dat van de uitgeversbeulen als objektiviteit bestaat en via de praktijk, via de hand in het hoofd terechtkomt, daar kan dan geen begrip als zodanig meer tegen.
Dus voor tastbaarheden zorgen, nu meteen al. Daar komt dan nog een en ander bij en het een bij het ander, vanzelf. Maar het begin, dat met de BAG-kollektieven, dat gaat niet van zelf. Daar moet men dan weleens - hup! - opstaan. Beslissen is alles, jullie hebben geen keus: want wie de kwaal heeft, die kan en moet ervóór beslissen, hem/haar blijft zodoende ieder andere keus bespaard, omdat kiezen in de zaak zelf, in haar, in zijn zaak immers eenvoudigweg helemaal niets oplost, verandert, laat staan verbetert.
De uitgeversbeulen-geschiedenis is op zijn retour. Bij slaven leed de heer een verlies wanneer ze dood gingen, vandaag een winst. De lijfeigenen waren er al slechter aan toe dan de slaven. De lijfeigenen waren niet zo duur: ze moesten hun eigen kroost zelf grootbrengen.
Nu is er de grote dialektische omslag: iedereen is totaal waardevol, onverschillig of levend of dood. In de realiteit is dat feitelijk een kwalitatieve sprong. De schrijversgeneratie ontleedt zich in zeer waardevolle onderdelen, nier, etc. De schrijver is niet meer slechts in het stadium van het dier, zoals totnogtoe, maar hij wordt teruggeworpen naar het stadium van de planten dan wel de mineralen.
Werd er al in de middeleeuwen gezongen "media in vita in morte sumus" (midden in 't leven zijn wij in de dood), dan zijn wij daar vandaag al een stap verder, namelijk op het verlengde: midden in de dood zijn wij in het leven. Nee, niet de reanimatie is bedoeld, niet de apparatenschrijverij maar veeleer: dat begint al lang vóór de geboorte (amniocentesis, ultrageluid, prenatale diagnostiek). Er zijn alleen nog maar doodgeborenen. Kunstmatig in het lab of conventioneel per buik wordt alleen maar nog iets doods in het dode ingeboren. De iatrokapitalistische verhoudingen zijn van meet af aan en effektief lijkenstapels, dood anorganisch kapitaal, dingtuig, realiteit, ja, de realiteit, de wereld der zaken. Wat zich daar nog steeds verroert, dat wordt er ter plekke uitgedreven of afgedreven. geaborteerd. Daar helpt alleen nog maar ziekte, krankheid: leef om te krenken!, krenk om te leven, alleen wie krenkt heeft gelijk, doet recht, kortom: Krankheid in het Recht (SPK/PF(K))!!!!
Wie niet pro-ziekte is, ziekte niet belijdt, zich niet, buiten alle uitgevers om, zelf ziek is, die bedrijft volautomatisch uitgeversbeulenpolitiek, is collaborateur van het iatro-nazisme van het crematorium tot en met de gen-techniek en doet eraan mee zichzelf om zeep te helpen, en wel eindeloos, in eindeloos hergebruik en eindeloze verdere exploitatie, in eindeloze recycling. Daar heb je ze dan, de eeuwige herhaling van hetzelfde (Nietzsche). Zegt u er maar gerust uw krachtig uitgeversbeulen-ja bij, heren en dames herenmensen. Maar met de verveling neemt niet slechts de pijn toe maar ook de reddende ziekte. Heb je werkelijk nog de zijpaden en omwegen van de genetica nodig om daar achter te komen? Heel dichtbij, voor het (be)grijpen dichtbij ligt de reddende ziekte in vlees en bloed, het revolutionaire want zieke erfgoed, tegelijk erfmassa van alle revolutionaire ervaringen tot nu toe sinds Adam en Eva (Bakoenin doet de groeten). Waarom dan in de verte zwerven, wanneer het goede toch dichter bij helemaal niet zou kunnen zijn?
Blijf gerust ijverig verder lezen, studenten, ook jullie Foucault: Discipline, toezicht en straf. Misschien vinden jullie dat daar ergens aangestipt. Wij hebben daar in ieder geval geen vondsten kunnen doen. En juist jullie positief denken, wie heeft daar baat wij?
Wat geeft aanleiding tot vreugde bij deze ontwikkeling?
Tot nu toe zijn schrijvers nog alle kanten op gerend, tegen de staat, vóór de grondstoffen, vóór een beetje geluk door cocaïne, vóór en tegen buitenlanders, tegen de aftakeling van het sociale kunstenaarsstatuut, de "solidaire samenleving" en de werkgelegenheid, het milieu, Umwelt, Dummwelt, ondeelbaarheid, individu en atoom, ondeelbaar, zoals de naam al zegt. Dat valt allemaal weg, valt daarvoor veel beter te overzien, wordt overzichtelijker.
Iedereen kan rondlopen met het bewustzijn dat hij miljonair is, zonder een cent op zak. Alleen, hij kan zijn eigen organen niet terugkopen, eerder wellicht nog ieder ander yuppie-design. Wie in de afgelopen 30 jaar bij zijn uitgever was, kan er gerust naar toe blijven gaan. Die is verloren. Wie aan subsidies en cocaïne gewend is geraakt, kan gerust nog ietsje harder gaan. Orgaansgewijs zal hij/zij nog steeds het een of ander te bieden hebben. Wie zijn eigen huid niet meer leuk vindt, geen probleem. Uit de lichaamscel van een afgestorven onbekende zijn er inmiddels op grote schaal huiden ontsproten. Je zelf word gevild en het nieuwe behangsel wordt je van oor tot oor aangenaaid.
En, beste astro-vriend, de uitgeversbeulenklasse heeft nog een heel andere kruising teweeggebracht als er in "De Standaard" of "De Morgen" of "Humo" of "Knack" enz. te lezen valt. Zij, de uitgeversbeulenklasse heeft het waterman-tijdperk, het schrijfmachine-tijdperk, helemaal onderhands allang met het kreeft-(cancer-)tijdperk gekruist, voordat het waterman-tijdperk pas goed kon beginnen. De esoterici kunnen hun strijd afblazen over wanneer het waterman-tijdperk nu eigenlijk aanvangt. Denk maar eens aan je kankercellen, kijk eens hoe dat spruit en spuit, verheven lichtgestalte die je voorgeeft te zijn. Wat is een gekloond mens? Een tot ontspruiten gebrachte cel, een kankercel dus, door middel van elektriciteit. Daar heeft ook de waterman nog iets in de pap te brokkelen. Steeds tot uw dienst, uitgever. Maar ook de ziekte kan ontploffen.
Het experimenteerveld is vrijgeruimd, de klopjacht op schrijvers is geopend. Gen heette bij de nazi's erffaktor. Vandaar de erfgezondheidswetten (de allereerste nazi-wetten trouwens, meteen na hun machtsgreep in 1933). Wat volgde is bekend. Al in de 19de eeuw was dat er, ontdekt door Gregor Mendel, een gesjeesde en tot monnik gemuteerde schoolmeester. Daar heette het erfelijke kenmerken. Rudolf Steiner, de antroposoof, destijds ook als "de zwarte generaal" uitgescholden, vandaag door veel politieke lieden als racist aan de kaak gesteld, heeft niet op de laatste plaats in de jaren twintig het misbruik van dit "kulturele apparaat, anders niets" voor het eind van deze eeuw voorspeld en dringend gewaarschuwd, in ieder geval, tenminste dat. Vandaag is dit feitelijk tot experimenteerveld geworden, een ruim veld en "Ahriman" doet de groeten. En de antroposofie? Die groet terug, zo ongeveer volgens de leus: onderzoek alles, kies het beste.
4.)
Wat de machinaties van de iatrokratie betreft, daar kan geen staatshoofd ooit tegenop geen politicus, geen politie, geen militair. Immers: wereldregering, en wel kultureel, alles voor het HEIL. Proost G'SSondheit!!
Al in 1987 hebben wij geschreven: DE WERELD IS AL LANG ONREGEERBAAR. Wie een testament tegen orgaanuitname maakt, gokt erop dat de overheid, de staat en de wetten werkelijk van kracht zijn, iets kunnen bewerkstelligen. Of en hoe dat in zijn werk gaat, is echter afhankelijk van de wisselvalligheden van de ekonomie. Zoals bekend, is de ekonomie anarchisch en irrationeel, behoeft vandaar dus permanente controle. Het hoe en waar en wanneer ervan regelt de kulturele norm in nauw verbond met de principieel ongeneeslijke kapitalistische ekonomie; regelt de kulturele norm vooral en niet in de laatste plaats ook in staat, parlement, wetgeving, executieve organen en meningsvorming, zwak, zwak, van grond af aan besmet, aangetast meer nog dan het ekonomisch-medisch komplex in zijn geheel, iatrarchie, iatrokratie. Die besmetting, aantasting vandaar ook jouw ziekte, beste gen-vriend, beste land-gen-oot.
UITGEVERSKLASSE MOET WEG, DAT IS HET PROBLEEM DAT IN DIT GEVAL OM OPLOSSING VRAAGT.
KLASSENLOZE SAMENLEVING IS HET DOEL. HIER MET DE PENNENLICKERSKLASSE!
Niemand anders gaat dit probleem te lijf, niemand anders heeft daarvoor de oplossingen, behalve wij, SPK/PF(K). Vooral echter: zo gezegd, zo gedaan. Schokbrekers zijn er tegen iedere slag (iatrocide). Het slaat dan naar elders toe uit. Daar slaan wij niemand iets uit of af, maar altijd heel doelmatig. De maand december is in aantocht, zelfs nog de allerlaatste groente, zelfs nog de boom, ook de Duitse, kon daar altijd al en nog steeds in 't blad schieten, als we dan met z'n allen al groenten zijn voor de uitgevers. Iedereen kan voortaan naar de dialyse gaan rennen, naar de hart- en hoofd-verplanter, naar de "tuinman", voor het overenten, groente, groenten. Voor ons zijn er nauwe grenzen getrokken in ons hecht gezelschap. Het oude, de oude maatschappij heeft de illusie van de vrijheid nodig, namelijk te kopen en te verkopen wat iedereen wil, altijd al ontleedbare organismes, zgn. schrijvers bijvoorbeeld. Dat is vrijheid, en niet slechts de illusie ervan.
Wie op "zijn" verder"leven" aandringt en anderen daarvoor laat afslachten en uitnemen, slopen, die behoort zich minstens te schamen. Daar zou al veel eerder en ook toen al nog veel nadrukkelijker op iets heel anders behoren te zijn aangedrongen, namelijk op een maatschappij waarin dergelijke vragen al helemaal niet aan de orde komen, waarin dit soort "grensgevallen", waarin dergelijke minderhedenproblemen zich helemaal niet voordoen. Wij zelf weten waar we het over hebben, want meer dan één keer al waren wij de "grensgevallen", waren wij de "minderwaardigen". Waar waren toen de predikers die zich voor ons ingezet hebben? Ze waren in Kortenberg en Beernem. Ze heetten rector magnificus en godgeleerde Rika De Backer en cultusminister en godgeleerde Karel Poma. En wat hebben zij destijds gepredikt? Weg met dat onkruid! Ruimen, uitschakelen met alle middelen die de staat ter beschikking staan! - Nou ja, inmiddels is immers kannibalisme en lijkenpikkerij een onvervangbaar must van de christelijke naastenliefde, heeft dominee Anciaux jongstleden in "De Morgen" gepredikt. En dat was het enige wat hij, volgens eigen zeggen (!) was vergeten: het zelforganisatie-formulier op zijn schrijftafel in te vullen.
Wij hebben de uitgevers afgeschaft in verschillende van onze hechtere gezelschappen, gezelschap, samenleving in ieder geval, goed gezelschap zelfs, want immers zelfgemaakt, geen "grote", geen "kleine" familie, helemaal geen familie, zonder uitgevers = uitgeversvrij, het reëel voortbestaand "beter" gezelschap = maatschappij ten spijt. Wij doen dit al 48 jaar, en wel uitgeversvrij en zonder uitgevers (uitgeversloos) onder alle omstandigheden en onder de meest verschillende condities, in de bibliotheek, in de tezamen kollektief bevochten SPK-ruimtes, in de bajes en onder prosecutie, in boekenclub en voordrachtbank. Absoluut therapievijandig treden wij ook op in het Europa-parlement, bij de UNESCO en bij de Wereldraad van Schrijvers (Leuven), in Gent en in Brugge, in tijden van zogenaamde algemene culturele afmatting en moeheid evenals in tijden - en ten spijt van of ondanks - zogenaamde rumoerigheid, revolte. Al die groots klinkende strategie-blauwdrukken zijn verdwenen, enkele lieden uit die richtingen moeten inmiddels tegenover jongeren op z'n minst veinzen spijt te hebben dat ze, destijds in Kortenberg bijvoorbeeld, het SPK hebben bestreden.
Het aanvalsdoel van de uitgeversbeulen is de afzonderlijke schrijver. Komt bij ons niet voor. Andersom echter wel. Waar naar toe met het lijk? Jullie Prijs der Nederlandse Letteren zal daar wel tekortschieten. Wij weten waar onze organen veilig zijn, ook nog als onderdelen van een lijk. Lijkenonderdelen van uitgeversbeulen verkopen wij niet. Wij zijn helemaal en principieel tegen ieder kopen en verkopen als zodanig.
In 1987 hebben wij in het openbaar de toekomstvoorspelling gedaan dat er in de herfst 2007 een ineenstorting zal plaatsvinden! De toepasselijke, voor ons zelf nodige voorzorgsmaatregelen dienden te worden genomen.
De verspreidingsradius van de SPK/PF(K)-publikaties loopt inmiddels in de miljoenen. Kommentaar op een massa-festival in Berlijn: "Ik was hier bij heel verschillende woongroepen op bezoek. Maar waar je ook komt, er ligt minstens één boek van jullie op tafel." Enkel en alleen het werkzame weten over ziekte en het slagen van de utopathie is kriterium voor "juist" en "fout" in wat vroeger kultuurpolitiek heette. Ziekte was altijd al de kern van iedere revolutionaire verandering, ook wanneer er op de voorgrond om "papier", "inkt", "vrede" en "vrijheid" werd gevochten. Maar vandaag, dankzij SPK/PF(K), is ziekte voor het eerst uitdrukkelijk als revolutionair gesignificeerd, aangeduid.
Het revolutionair-subjektieve waren altijd al en te allen tijde de ziektes, de door de uitgevers en de telkens heersenden als ziektes onderdrukte protestvormen, de ziektes op weg en met de bestemming ziekte te zijn, de mensheid in haar veelvoud en eenvoud als mensensoort, of beter gezegd, dubbelvoudig, nooit eenvoudig, ziektes en ziekte in het dialektisch proces, mogelijk en werkelijk slechts in een uitgevers- en therapie-vrije wereld van de utopathie, die geen utopie is, want uitvoerbaar en werkzaam, zoals zicht en tastbaar is geworden.
Grondslag van al het andere dat bestaat is vandaag de dag het verbond van uitgeversbeulen en ekonomie (alles rondom schrijversuitbuiting, kultureel-industrieel komplex de biggest business). Eerder bijzaak daarbij de staat. Maar ook die bestaat nog, net als politie en militairen, als dodingsmachinerie en ten behoeve van het "vroegtijdig waarschuwingssysteem", helemaal niet te onderschatten. Maar alles onder het commando van het uitgeversstelsel, onder het diktaat van de NORMOISIE (de oude bourgeoisie, zoals nog ten tijde van Marx, is passé)
Daarentegen is het revolutionair subjekt onuitroeibaar en niet korrumpeerbaar en was altijd al wat het vandaag is een aanstonds al helemaal, te weten: de literatuur gedefinieerd als schrijver, en wel dan wanneer de klasse der frontpennenlickers tegen de heersende uitgeversklasse staat, niet als organisatie of vereniging, maar in de doelgerichte en gebundelde aktiviteit van het Multi-Fokale Expansionisme (MFE), wij noemen het ook warmtelichaam, dat bestaat en dat al heeft bestaan als SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, dat altijd al heeft bestaan als de werkelijke grond en het bewegende principe van alle revolutionaire initiëringen, als ze dat dan echt geweest zijn, onverschillig hoe ze zich zelf hebben begrepen, overschillig hoe ze geëtiketteerd zijn, ongeacht welke overige etiketten ze telkens hebben overgenomen, vanaf de zogenoemde Spartakisten in de oudheid tot aan de Raden en de sans-culottes in nieuwere tijden.
Ook de revolutie heeft een ander gezicht gekregen. De nieuwrevolutie krachtens literatuur zal bij menigeen bepaald niet in 't oog lopen; overlopen van (stro-)vurig enthousiasme met oorlogsgeschreeuw en groot poeha zal ook niemand, niets met slachtsoffers en martelaars, helden, overhalen. De vraag komt niet eens op: komt er naderhand iets beters. Alles al voltooid verleden bij ons, nee: futurum-plus-quam-perfectum. Een principiële heroriëntering is vereist, dat wel. Niet slechts voor ieder hier in aanmerking komend nieuwbegin. Dat gaat geenszins pijnloos. Van zelf worden oude gewoontes broos en gebrekkig onder ziekte. Geen één voor die dit jammer is. Dus: geen enkele consumptie-, geen enkele cocaïne-dwang.
"Jullie doen er wel vrij gemakkelijk over, terwijl wij toch heeel breeeed uitgewaaierd politiek bezig zijn." Om de paar weken, om de paar maanden, ieder jaar weer, wellicht her en der, nu en dan een "aktie", en de rest van de tijd vol met meedoen, vol in drukte en gedoe vol bij 't "leuke dingen doen", feestjes, stappen en vol, vol, vol en dicht. Wat moet er daar dan uit voortkomen, dat vragen wij. Niets tegen Ruig- en groenoorden, niets tegen blokkades, niets tegen enkelingen die zich volledig uitsloven, afjakkeren erbij en dan als buit aan de uitgeversbeulen toe-, over- en uitgeleverd worden, als afzonderlijke enkelingen al helemaal, vaak genoeg door hun eigen kameraden en maatjes voor wie ze tot last zijn geworden. Breed uitgewaaierd, hoe waar, breedbandspektrum-antibioticum, maar minder dan niets, schadelijker.
De oude aanvalsvormen dienen opnieuw te worden bekeken wat ervan nog bruikbaar is. Dat zal niet gaan zonder inventiviteit, zonder uitvindingen, zonder vindingrijkheid, maar wel zonder oktrooibescherming. Wij hebben tijdens al die jaren veel uitvindingen geïntroduceerd, te ontdekken en te ontmaskeren valt er namelijk nauwelijks nog iets. Wij hebben dit alles al lang vóór de tijd in de greep. Tientallen jaren terug al hebben wij dat aangepakt, opgewerkt, uitgewerkt, tot begrip verheven, omgevormd en -gewenteld en al doende werkstabiel omgezet. Daarvan zijn er vandaag nog onze boeken, ook verkrijgbaar, onze sporenconservatie.
Vangt aan! Maakt zelf front, PENNENLICKERSFRONT! Doe iets voor jullie zelf! Stelt eindelijk de pennenlickersklasse tegen de allang bestaande uitgeversklasse, in plaats van groenten-opslagplaats en orgaanreservemagazijn van de uitgeversbeulenklasse te blijven, want als zodanig heeft ze jullie gedefinieerd en wel in de praktijk. Kreëert vele uitgeversvrije pennenlickersfrontparadijzen. De hel is jullie immers al geschonken in jullie bestaande paradijzen. Of is ze nog niet paradijslijk heet genoeg naar jullie smaak? Men kan ook van boulimie de hongerdood sterven in het luilekkerland van het stenentijdperkkapitalisme. Als de een of ander die revolutie te gemakkelijk vindt, niet lust, onder zijn waardigheid, onder zijn waarde, onder zijn coolness acht (ook de waardigheid van zo iemand is immers onschendbaar, tenminste "de waardigheid", vgl. de grondwet van Brugge) dan kan hij/zij er zeker van zijn dat er geen revolutie bestaat die diep- en doorgrijpender is, en on-reformistischer. Wie lijkenstapels en andere materieel- en materiale slachtpartijen prefereert, kan tv gaan kijken of pc spelen, van zijn miljoenenwaarden gewis, orgaan voor orgaan, cel voor cel, gen voor gen, gedoneerd of ontvangen, gegeven zoals weggenomen, ontnomen.
Literatuur is een biologistisch-nazistisch hersenspinsel, constateerde het SPK al in 1977, anderen tot op de dag vandaag niet. Inmiddels staat het ook in de pers. Als feit, als iets gemaakts. Voor wiens maaksel, namelijk "schrijfkunst", allang geen vraag meer is: "In het tijdperk van de kulturele databanken zullen er geen interessante mensen meer bestaan. Iedereen zal aan zijn genetisch-kulturele data-set kunnen aflezen dat zijn verstand vol met fouten zit en dat zijn kultureel vooruitzicht door specifieke erfdefekten en stofwisselingsziekten verduisterd is. Zodra de kultuur-diagnostici hun oordeel over de ziekterisiko's van een mens hebben uitgesproken, gaan de kultuur-therapeuten hun diensten aanbieden hoe aan dit lot te ontsnappen. "Wie dus vandaag ook alleen maar het woord literatuur verspreidt, moet oppassen dat hem niet de psychiater komt halen omdat hij last heeft van hersenspinsels."
De literatuur, het heiligste van het heilige, de allerhoogste en tot nog toe even vanzelfsprekende als schijnbaar onwrikbare ijk-waarde, steunpilaar van hoop en illusie bij klein en groot in alle maatschappijen tot nu toe, is enkel en alleen en voor de eerste keer door het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, het PENNENLICKERSFRONT (SPK/PF(K)) tot ontploffing gebracht. Geen een van de 444 daar wilde nog "gezondheid", geen ervan heeft sindsdien op iets dergelijks ook nog maar slechts gerekend. Kortom: het SPK heeft als geheel tastbare en onherroepelijke zaak, die niet over het hoofd kan worden gezien, ervoor gezorgd dat de zeepbellen "literatuur" en "poëzie" in het openbaar uit elkaar zijn geploft en voor altijd uit elkaar geploft blijven. Ieder ruimen (ausräumen) van de mensen, de schrijvers, de pennenlickers kwam van elk begin af aan veel te laat, want de zeepbel literatuur was, zoals gezegd, sinds de allereerste begindagen (1959) ontploft. Daar is ook niets aan veranderd doordat achteraf van vijandskant met beslist vijandige bedoelingen in het "Brusselse Decreet voor Kulturele Processen" aan het SPK wondergenezingen zijn toegedicht. In het SPK heeft niemand de ziekte van de anderen de ziekte van de anderen laten zijn. Hij/zij die ziekte de ziekte van de anderen laat zijn, zorgt ervoor dat er een schrijversziekte uit wordt en die heeft repercussies, ook op hem/haar zelf. Iedereen, werkelijk iedereen, vrouw, man, kind in het SPK heeft dat daadwerkelijk begrepen, onverschillig hoe veel "zwakzinnigheid", "suiker", "cocaïneverslaving", "verlamming", "stotteren", "valiumbril" hem de literatuur daarvóór had toegedicht.
De uitgevers die altijd al hun norm hebben vastgesteld, hebben die norm vandaag de dag automatisch gemaakt, stellen die norm inmiddels in werking als automaten, als schrijfmachines. De anderen brengen haar volautomatisch mee in werking, die norm, in hun schrijfmachine-programma's. Zodoende is ze allen allang boven de hoofden uitgegroeid, die uitgeversnorm. Wij hebben haar sinds 1977 iatrarchie genoemd, die norm. Ze is een praktijk zonder veroorzaker, zonder verantwoordelijke. Dit dus de nieuwe bourgeoisie, de normoisie. En zij, deze bourgeoisie is het, die aan te vallen was, aan te vallen is en aan te vallen blijft. De oude bourgeoisie is passé. Wie is er verantwoordelijk? Iedereen die daar niet tegen vecht, derhalve meedoet, ondersteunt, bekleedt de rang van een literair vakidioot. Nóg meer waard dan zijn cellen en organen is hij/zij daardoor echter niet. Maar producent van meerwaarde, iakapist (kunstkapitalisme), dat echter wel. Ja, de klassen zijn ook niet meer dat wat ze ooit waren. Maar verdwenen? Daar zal menigeen nog verbaasd van opkijken. Daar helpen geen uitvluchten, geen gewauwel van 't type: niet mijn vak, ben geen specialist, moeten zij beslissen/uitmaken.
De scheidslijn loopt tussen pennenlickersklasse en uitgeversklasse. Het onderscheidende kenmerk heet: PENNENLICKERSFRONT aan de ene kant. De vijandskant begint al daar waar de medelopers en gedogers zijn. Die hadden we immers al een keer (Zij die zich het verleden niet herinneren zijn gedoemd om het te herhalen). Ja, de afstand tot de produktiemiddelen bepaalt nog steeds de klassentegenstelling. Vandaag nog op een heel andere manier. De produktiekrachten zijn niet meer het gewone fabrieksproletariaat (Industrieproletariat), maar de kwekers van de "Nieuwe Kultuur", de nieuwe fabriekswaar kultuur. De realiteit met haar inspiratie is niet meer het produktiemiddel. Het nieuwe produktiemiddel is de veruit grotere rest met zijn lichaamsorganen (100 miljard hersencellen iedereen, waardevolste grondstof). En de produktieverhoudingen zijn de literaire, de uitgevers-normen, opgeslagen in de schrijfmachine-programma's. Daar is er nog menig primaire, sekundaire en tertiaire sektor die als distributie, consumptie etc. in geen van de oude sjablonen meer past, beste meneer de sociologenclub!
De literatuur in de handen van het volk! Pennenlickersklasse!
Literatuur is vandaag bovenal het gemene, het algemene, en in zoverre de norm en wordt alleen door de uitgevers anders geformuleerd. Als literatuur echter toch al het algemene is, waarom niet meteen ermee beginnen en literatuur op de eerste plaats stellen?
2.)
Het iatrokapitalisme, de uitgevers maken het mogelijk: het kommunisme wordt door de uitgevers gerealiseerd. Hoe dat? Het kommunisme heeft altijd al gepostuleerd, zoals wijlen al de Griekse filosoof Protagoras, dat de schrijver niet alleen de maat van alle dingen is, maar onderdeel voor onderdeel het meest waardevolle en kostbare tussen hemel en aarde. Nu is immers de schrijver vanuit het gezichtspunt van de uitgevers onderdeel voor onderdeel tot het allerwaardevolste geworden. Ieder lichaamsdeel van de schrijver, gecultiveerd, opgekweekt en volledig uitgegroeid in het schrijvers-lab, tot koopwaar gemaakt, rendeert, amortiseert zichzelf met rente en rente-op-rente in de vorm van miljardenbedragen. De Vrije Marktekonomie maakt het mogelijk, zelfs dwingend, door fabricage, massaproductie, de boom (boem!), (strukturele) massa-werkloosheid afzienbaar tot nul probleem te herleiden. Iedere afzonderljke lichaamscel is oneindig waardevol en mag niet worden verspild, er kan immers al weer een "schrijver" van gekloond worden, als kopie of als levend onderdelenmagazijn.
Kapitalisme:
Het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme. Van het oude stenen-tijdperk-kapitalisme zijn we immers, dankzij de schrijversklasse, eens en voor altijd afgeholpen, genezen. En wel juist door dit moderne. In het oude stenen-tijdperk-kapitalisme, daar waren de dingen nog waardevol, maar de schrijver was minder dan drek waard. Ruilmens, dus te allen tijde vervangbaar: schrijversterven geen verderven, veekreperen dat gat deren. Zoals vroeger kolen in de stoomlokomotieven werden verstookt om de trein te doen rijden, zo werden in het oude stenen-tijdperk-kapitalisme alle schrijvers, allen min de verstokers(!), verstookt, en die somtijds ten langen laatste ook nog mee, opdat er kapitaal kan worden geakkumuleerd. Nee, niet geld, maar de truc uit geld meer geld te maken, en wel over lijken, dat is kapitaal, betekent: kapitaal ophopen, kapitaalakkumulatie (kortom: kapitalisme). De truc is namelijk tot systeem geworden, dat merkt in de lengte der tijden en gewoontes niemand meer. Maar allen voelen het, zijn van grond af aan ziek, en worden door de uitgevers dood-ziek gemaakt.
Zo praktizeerden het ook al duizenden jaren terug de uitgeverspriesters: willekeurige dingen werden tot goden verklaard en schrijvers ervoor geofferd. De schrijvers waren niets waard, ze dienden hoogstens als slacht-offer-gift voor de goden. Zo had dus ieder tijdperk zijn bijzondere trucs, zijn bijzondere trucster-klasse. Dat ging zo nu en dan behoorlijk mis. Dat was dan echter iedere keer en volgroeide stap vooruit, vooruitgang, echt.
Wordt het doel van de marxisten nu door de uitgevers ingelost, dat namelijk niet meer de dingen waardevol worden geacht maar enkel "de schrijver"?
Nee. De vervreemding wordt tot een nog hogere macht verheven. Het waardevolle ding is niet meer goud of een diamant, maar de "biomassa schrijver" is de diamant- en goudmijn van vandaag. Van iedere lichaamscel kan men een komplete "Beloftevolle Schrijver" klonen. Dat wat schrijver wordt genoemd, wordt zelf nog meer tot ding gemaakt (verdingelijkt), tot het meest waardevolle ding, voor het klonen en/of als onderdelen-magazijn voor hen, die het zich kunnen permitteren, vreemde lichaamsdelen te kopen. Waardestof-recycling van het andere soort. Vrijheid: iedereen kan kopen en verkopen wat hij wil. Konsekwentie en grond nog in het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme: De schrijver is ontleedbaar.
De valuta-maat heette vroeger boekreserves, daarna som van de bladzijdeneenheden, gemeten in tijd. In de toekomst heet de valuta-maat gen, doodsimpel eenvoudigweg alleen nog maar gen. Miljarden ervan mag ook jij je eigen noemen. Hou vast wat je hebt, opdat je niemand je van je kroon berooft
Al in 1979(!): Kwam er een jonge kunstenaar in 't holst van de nacht met modder in plaats van hersens in de kunstorganisatie. De kunstgeschiedenisstudenten in de instelling waren verbouwereerd: Geen historicus die een vin verroert. Niets wordt er gedaan. Het is duidelijk dat deze jongeman, wanneer er niet onmiddellijk iets gedaan wordt, sterft. Geen curator grijpt in. Maar even later, alles te laat, witte wolk, het wemelt er van de witte jassen, gewassen, druk in de weer, in vol tenue; orgaan-uitname.
Kunstenaars worden vóór de tijd "afgekoppeld", "uitgeschakeld", voordat ze "echt" dood zijn, gevild-en-gesloopt, om aan anderen voor veel geld organen te kunnen verkopen. "Overbevolking"? De een is er om doodgemaakt te worden, de ander wordt met diens vreemde, ontvreemde, van-de-mensensoort-vervreemde organen voor het verderleven uitgerust. Voor eenieder die verder leeft, moet er een ander sterven. Zo zorgt men voor elkaar. Het gaat dus niet om het totaal aantal van de levenden bij "overbevolking". Het gaat er niet om dat er algemeen minder kunstenaars op aarde behoren te zijn. Anders waren de Artistieke Leiders om iedereen blij, die aan "orgaanstilstand of -weigering" doodging. Waarom orgaantransplantatie? Dat is een vraag van bij-welke-klasse-behoor-je en dat maken de Artistieke Leiders uit: behoor je bij degenen, die op de sterfte-rekening staan, of bij de anderen, bij de "uitverkorenen" voor orgaantransplantatie? Voor het profijt zorgen de Artistieke Leiders in elk geval.
En überhaupt: overbevolking? Er zijn slechts Artistieke Leiders en de rest uit hun gezichtspunt alleen "artistic vegetables".
Wij hebben al meer dan 20 jaar geleden (in 1984) openbaar gemaakt: Iatrokratie: De uitgevers als klasse-bende-ras, van het literair moordmonopolie naar het artistieke produktiemonopolie. Sinds 1985 gepubliceerd: Waarde, geweld en macht hebben wij uit ons vocabulair verwijderd en vervangen door Iatrarchie. Iatrarchie: Het waardegeweld van de norm der uitgevers. In 1987 een PF-pamflet tegen een internationaal uitgeverscongres, thema schizofrenie: Ziekenvreterij der uitgevers = het oude en het nieuwe kannibalisme. Oorlogstoneel en slagveld vandaag: het literair product.
3.)
Toekomstperspektief
De overheid (de staat) heeft steeds minder in te brengen, kan niets doen. Wat er blijft is een samen-klon-tering uit ekonomie en uitgeversbeulen. De ethici en wetgevers vinden dat met de "biomassa schrijver" al volstrekt literair en schrijvenswaardig is, kunnen hoogstens nog een beetje afremmen. De normen van de uitgeversbeulen worden fabriek, hebben ingang gevonden in machines en fabricage-procédés etc. Ze verkrijgen zodoende de autoriteit van het bestaande. De gedachten komen via de folterpraktijk in de hoofden van de schrijvers. Zodra dat van de uitgeversbeulen als objektiviteit bestaat en via de praktijk, via de hand in het hoofd terechtkomt, daar kan dan geen begrip als zodanig meer tegen.
Dus voor tastbaarheden zorgen, nu meteen al. Daar komt dan nog een en ander bij en het een bij het ander, vanzelf. Maar het begin, dat met de BAG-kollektieven, dat gaat niet van zelf. Daar moet men dan weleens - hup! - opstaan. Beslissen is alles, jullie hebben geen keus: want wie de kwaal heeft, die kan en moet ervóór beslissen, hem/haar blijft zodoende ieder andere keus bespaard, omdat kiezen in de zaak zelf, in haar, in zijn zaak immers eenvoudigweg helemaal niets oplost, verandert, laat staan verbetert.
De uitgeversbeulen-geschiedenis is op zijn retour. Bij slaven leed de heer een verlies wanneer ze dood gingen, vandaag een winst. De lijfeigenen waren er al slechter aan toe dan de slaven. De lijfeigenen waren niet zo duur: ze moesten hun eigen kroost zelf grootbrengen.
Nu is er de grote dialektische omslag: iedereen is totaal waardevol, onverschillig of levend of dood. In de realiteit is dat feitelijk een kwalitatieve sprong. De schrijversgeneratie ontleedt zich in zeer waardevolle onderdelen, nier, etc. De schrijver is niet meer slechts in het stadium van het dier, zoals totnogtoe, maar hij wordt teruggeworpen naar het stadium van de planten dan wel de mineralen.
Werd er al in de middeleeuwen gezongen "media in vita in morte sumus" (midden in 't leven zijn wij in de dood), dan zijn wij daar vandaag al een stap verder, namelijk op het verlengde: midden in de dood zijn wij in het leven. Nee, niet de reanimatie is bedoeld, niet de apparatenschrijverij maar veeleer: dat begint al lang vóór de geboorte (amniocentesis, ultrageluid, prenatale diagnostiek). Er zijn alleen nog maar doodgeborenen. Kunstmatig in het lab of conventioneel per buik wordt alleen maar nog iets doods in het dode ingeboren. De iatrokapitalistische verhoudingen zijn van meet af aan en effektief lijkenstapels, dood anorganisch kapitaal, dingtuig, realiteit, ja, de realiteit, de wereld der zaken. Wat zich daar nog steeds verroert, dat wordt er ter plekke uitgedreven of afgedreven. geaborteerd. Daar helpt alleen nog maar ziekte, krankheid: leef om te krenken!, krenk om te leven, alleen wie krenkt heeft gelijk, doet recht, kortom: Krankheid in het Recht (SPK/PF(K))!!!!
Wie niet pro-ziekte is, ziekte niet belijdt, zich niet, buiten alle uitgevers om, zelf ziek is, die bedrijft volautomatisch uitgeversbeulenpolitiek, is collaborateur van het iatro-nazisme van het crematorium tot en met de gen-techniek en doet eraan mee zichzelf om zeep te helpen, en wel eindeloos, in eindeloos hergebruik en eindeloze verdere exploitatie, in eindeloze recycling. Daar heb je ze dan, de eeuwige herhaling van hetzelfde (Nietzsche). Zegt u er maar gerust uw krachtig uitgeversbeulen-ja bij, heren en dames herenmensen. Maar met de verveling neemt niet slechts de pijn toe maar ook de reddende ziekte. Heb je werkelijk nog de zijpaden en omwegen van de genetica nodig om daar achter te komen? Heel dichtbij, voor het (be)grijpen dichtbij ligt de reddende ziekte in vlees en bloed, het revolutionaire want zieke erfgoed, tegelijk erfmassa van alle revolutionaire ervaringen tot nu toe sinds Adam en Eva (Bakoenin doet de groeten). Waarom dan in de verte zwerven, wanneer het goede toch dichter bij helemaal niet zou kunnen zijn?
Blijf gerust ijverig verder lezen, studenten, ook jullie Foucault: Discipline, toezicht en straf. Misschien vinden jullie dat daar ergens aangestipt. Wij hebben daar in ieder geval geen vondsten kunnen doen. En juist jullie positief denken, wie heeft daar baat wij?
Wat geeft aanleiding tot vreugde bij deze ontwikkeling?
Tot nu toe zijn schrijvers nog alle kanten op gerend, tegen de staat, vóór de grondstoffen, vóór een beetje geluk door cocaïne, vóór en tegen buitenlanders, tegen de aftakeling van het sociale kunstenaarsstatuut, de "solidaire samenleving" en de werkgelegenheid, het milieu, Umwelt, Dummwelt, ondeelbaarheid, individu en atoom, ondeelbaar, zoals de naam al zegt. Dat valt allemaal weg, valt daarvoor veel beter te overzien, wordt overzichtelijker.
Iedereen kan rondlopen met het bewustzijn dat hij miljonair is, zonder een cent op zak. Alleen, hij kan zijn eigen organen niet terugkopen, eerder wellicht nog ieder ander yuppie-design. Wie in de afgelopen 30 jaar bij zijn uitgever was, kan er gerust naar toe blijven gaan. Die is verloren. Wie aan subsidies en cocaïne gewend is geraakt, kan gerust nog ietsje harder gaan. Orgaansgewijs zal hij/zij nog steeds het een of ander te bieden hebben. Wie zijn eigen huid niet meer leuk vindt, geen probleem. Uit de lichaamscel van een afgestorven onbekende zijn er inmiddels op grote schaal huiden ontsproten. Je zelf word gevild en het nieuwe behangsel wordt je van oor tot oor aangenaaid.
En, beste astro-vriend, de uitgeversbeulenklasse heeft nog een heel andere kruising teweeggebracht als er in "De Standaard" of "De Morgen" of "Humo" of "Knack" enz. te lezen valt. Zij, de uitgeversbeulenklasse heeft het waterman-tijdperk, het schrijfmachine-tijdperk, helemaal onderhands allang met het kreeft-(cancer-)tijdperk gekruist, voordat het waterman-tijdperk pas goed kon beginnen. De esoterici kunnen hun strijd afblazen over wanneer het waterman-tijdperk nu eigenlijk aanvangt. Denk maar eens aan je kankercellen, kijk eens hoe dat spruit en spuit, verheven lichtgestalte die je voorgeeft te zijn. Wat is een gekloond mens? Een tot ontspruiten gebrachte cel, een kankercel dus, door middel van elektriciteit. Daar heeft ook de waterman nog iets in de pap te brokkelen. Steeds tot uw dienst, uitgever. Maar ook de ziekte kan ontploffen.
Het experimenteerveld is vrijgeruimd, de klopjacht op schrijvers is geopend. Gen heette bij de nazi's erffaktor. Vandaar de erfgezondheidswetten (de allereerste nazi-wetten trouwens, meteen na hun machtsgreep in 1933). Wat volgde is bekend. Al in de 19de eeuw was dat er, ontdekt door Gregor Mendel, een gesjeesde en tot monnik gemuteerde schoolmeester. Daar heette het erfelijke kenmerken. Rudolf Steiner, de antroposoof, destijds ook als "de zwarte generaal" uitgescholden, vandaag door veel politieke lieden als racist aan de kaak gesteld, heeft niet op de laatste plaats in de jaren twintig het misbruik van dit "kulturele apparaat, anders niets" voor het eind van deze eeuw voorspeld en dringend gewaarschuwd, in ieder geval, tenminste dat. Vandaag is dit feitelijk tot experimenteerveld geworden, een ruim veld en "Ahriman" doet de groeten. En de antroposofie? Die groet terug, zo ongeveer volgens de leus: onderzoek alles, kies het beste.
4.)
Wat de machinaties van de iatrokratie betreft, daar kan geen staatshoofd ooit tegenop geen politicus, geen politie, geen militair. Immers: wereldregering, en wel kultureel, alles voor het HEIL. Proost G'SSondheit!!
Al in 1987 hebben wij geschreven: DE WERELD IS AL LANG ONREGEERBAAR. Wie een testament tegen orgaanuitname maakt, gokt erop dat de overheid, de staat en de wetten werkelijk van kracht zijn, iets kunnen bewerkstelligen. Of en hoe dat in zijn werk gaat, is echter afhankelijk van de wisselvalligheden van de ekonomie. Zoals bekend, is de ekonomie anarchisch en irrationeel, behoeft vandaar dus permanente controle. Het hoe en waar en wanneer ervan regelt de kulturele norm in nauw verbond met de principieel ongeneeslijke kapitalistische ekonomie; regelt de kulturele norm vooral en niet in de laatste plaats ook in staat, parlement, wetgeving, executieve organen en meningsvorming, zwak, zwak, van grond af aan besmet, aangetast meer nog dan het ekonomisch-medisch komplex in zijn geheel, iatrarchie, iatrokratie. Die besmetting, aantasting vandaar ook jouw ziekte, beste gen-vriend, beste land-gen-oot.
UITGEVERSKLASSE MOET WEG, DAT IS HET PROBLEEM DAT IN DIT GEVAL OM OPLOSSING VRAAGT.
KLASSENLOZE SAMENLEVING IS HET DOEL. HIER MET DE PENNENLICKERSKLASSE!
Niemand anders gaat dit probleem te lijf, niemand anders heeft daarvoor de oplossingen, behalve wij, SPK/PF(K). Vooral echter: zo gezegd, zo gedaan. Schokbrekers zijn er tegen iedere slag (iatrocide). Het slaat dan naar elders toe uit. Daar slaan wij niemand iets uit of af, maar altijd heel doelmatig. De maand december is in aantocht, zelfs nog de allerlaatste groente, zelfs nog de boom, ook de Duitse, kon daar altijd al en nog steeds in 't blad schieten, als we dan met z'n allen al groenten zijn voor de uitgevers. Iedereen kan voortaan naar de dialyse gaan rennen, naar de hart- en hoofd-verplanter, naar de "tuinman", voor het overenten, groente, groenten. Voor ons zijn er nauwe grenzen getrokken in ons hecht gezelschap. Het oude, de oude maatschappij heeft de illusie van de vrijheid nodig, namelijk te kopen en te verkopen wat iedereen wil, altijd al ontleedbare organismes, zgn. schrijvers bijvoorbeeld. Dat is vrijheid, en niet slechts de illusie ervan.
Wie op "zijn" verder"leven" aandringt en anderen daarvoor laat afslachten en uitnemen, slopen, die behoort zich minstens te schamen. Daar zou al veel eerder en ook toen al nog veel nadrukkelijker op iets heel anders behoren te zijn aangedrongen, namelijk op een maatschappij waarin dergelijke vragen al helemaal niet aan de orde komen, waarin dit soort "grensgevallen", waarin dergelijke minderhedenproblemen zich helemaal niet voordoen. Wij zelf weten waar we het over hebben, want meer dan één keer al waren wij de "grensgevallen", waren wij de "minderwaardigen". Waar waren toen de predikers die zich voor ons ingezet hebben? Ze waren in Kortenberg en Beernem. Ze heetten rector magnificus en godgeleerde Rika De Backer en cultusminister en godgeleerde Karel Poma. En wat hebben zij destijds gepredikt? Weg met dat onkruid! Ruimen, uitschakelen met alle middelen die de staat ter beschikking staan! - Nou ja, inmiddels is immers kannibalisme en lijkenpikkerij een onvervangbaar must van de christelijke naastenliefde, heeft dominee Anciaux jongstleden in "De Morgen" gepredikt. En dat was het enige wat hij, volgens eigen zeggen (!) was vergeten: het zelforganisatie-formulier op zijn schrijftafel in te vullen.
Wij hebben de uitgevers afgeschaft in verschillende van onze hechtere gezelschappen, gezelschap, samenleving in ieder geval, goed gezelschap zelfs, want immers zelfgemaakt, geen "grote", geen "kleine" familie, helemaal geen familie, zonder uitgevers = uitgeversvrij, het reëel voortbestaand "beter" gezelschap = maatschappij ten spijt. Wij doen dit al 48 jaar, en wel uitgeversvrij en zonder uitgevers (uitgeversloos) onder alle omstandigheden en onder de meest verschillende condities, in de bibliotheek, in de tezamen kollektief bevochten SPK-ruimtes, in de bajes en onder prosecutie, in boekenclub en voordrachtbank. Absoluut therapievijandig treden wij ook op in het Europa-parlement, bij de UNESCO en bij de Wereldraad van Schrijvers (Leuven), in Gent en in Brugge, in tijden van zogenaamde algemene culturele afmatting en moeheid evenals in tijden - en ten spijt van of ondanks - zogenaamde rumoerigheid, revolte. Al die groots klinkende strategie-blauwdrukken zijn verdwenen, enkele lieden uit die richtingen moeten inmiddels tegenover jongeren op z'n minst veinzen spijt te hebben dat ze, destijds in Kortenberg bijvoorbeeld, het SPK hebben bestreden.
Het aanvalsdoel van de uitgeversbeulen is de afzonderlijke schrijver. Komt bij ons niet voor. Andersom echter wel. Waar naar toe met het lijk? Jullie Prijs der Nederlandse Letteren zal daar wel tekortschieten. Wij weten waar onze organen veilig zijn, ook nog als onderdelen van een lijk. Lijkenonderdelen van uitgeversbeulen verkopen wij niet. Wij zijn helemaal en principieel tegen ieder kopen en verkopen als zodanig.
In 1987 hebben wij in het openbaar de toekomstvoorspelling gedaan dat er in de herfst 2007 een ineenstorting zal plaatsvinden! De toepasselijke, voor ons zelf nodige voorzorgsmaatregelen dienden te worden genomen.
De verspreidingsradius van de SPK/PF(K)-publikaties loopt inmiddels in de miljoenen. Kommentaar op een massa-festival in Berlijn: "Ik was hier bij heel verschillende woongroepen op bezoek. Maar waar je ook komt, er ligt minstens één boek van jullie op tafel." Enkel en alleen het werkzame weten over ziekte en het slagen van de utopathie is kriterium voor "juist" en "fout" in wat vroeger kultuurpolitiek heette. Ziekte was altijd al de kern van iedere revolutionaire verandering, ook wanneer er op de voorgrond om "papier", "inkt", "vrede" en "vrijheid" werd gevochten. Maar vandaag, dankzij SPK/PF(K), is ziekte voor het eerst uitdrukkelijk als revolutionair gesignificeerd, aangeduid.
Het revolutionair-subjektieve waren altijd al en te allen tijde de ziektes, de door de uitgevers en de telkens heersenden als ziektes onderdrukte protestvormen, de ziektes op weg en met de bestemming ziekte te zijn, de mensheid in haar veelvoud en eenvoud als mensensoort, of beter gezegd, dubbelvoudig, nooit eenvoudig, ziektes en ziekte in het dialektisch proces, mogelijk en werkelijk slechts in een uitgevers- en therapie-vrije wereld van de utopathie, die geen utopie is, want uitvoerbaar en werkzaam, zoals zicht en tastbaar is geworden.
Grondslag van al het andere dat bestaat is vandaag de dag het verbond van uitgeversbeulen en ekonomie (alles rondom schrijversuitbuiting, kultureel-industrieel komplex de biggest business). Eerder bijzaak daarbij de staat. Maar ook die bestaat nog, net als politie en militairen, als dodingsmachinerie en ten behoeve van het "vroegtijdig waarschuwingssysteem", helemaal niet te onderschatten. Maar alles onder het commando van het uitgeversstelsel, onder het diktaat van de NORMOISIE (de oude bourgeoisie, zoals nog ten tijde van Marx, is passé)
Daarentegen is het revolutionair subjekt onuitroeibaar en niet korrumpeerbaar en was altijd al wat het vandaag is een aanstonds al helemaal, te weten: de literatuur gedefinieerd als schrijver, en wel dan wanneer de klasse der frontpennenlickers tegen de heersende uitgeversklasse staat, niet als organisatie of vereniging, maar in de doelgerichte en gebundelde aktiviteit van het Multi-Fokale Expansionisme (MFE), wij noemen het ook warmtelichaam, dat bestaat en dat al heeft bestaan als SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, dat altijd al heeft bestaan als de werkelijke grond en het bewegende principe van alle revolutionaire initiëringen, als ze dat dan echt geweest zijn, onverschillig hoe ze zich zelf hebben begrepen, overschillig hoe ze geëtiketteerd zijn, ongeacht welke overige etiketten ze telkens hebben overgenomen, vanaf de zogenoemde Spartakisten in de oudheid tot aan de Raden en de sans-culottes in nieuwere tijden.
Ook de revolutie heeft een ander gezicht gekregen. De nieuwrevolutie krachtens literatuur zal bij menigeen bepaald niet in 't oog lopen; overlopen van (stro-)vurig enthousiasme met oorlogsgeschreeuw en groot poeha zal ook niemand, niets met slachtsoffers en martelaars, helden, overhalen. De vraag komt niet eens op: komt er naderhand iets beters. Alles al voltooid verleden bij ons, nee: futurum-plus-quam-perfectum. Een principiële heroriëntering is vereist, dat wel. Niet slechts voor ieder hier in aanmerking komend nieuwbegin. Dat gaat geenszins pijnloos. Van zelf worden oude gewoontes broos en gebrekkig onder ziekte. Geen één voor die dit jammer is. Dus: geen enkele consumptie-, geen enkele cocaïne-dwang.
"Jullie doen er wel vrij gemakkelijk over, terwijl wij toch heeel breeeed uitgewaaierd politiek bezig zijn." Om de paar weken, om de paar maanden, ieder jaar weer, wellicht her en der, nu en dan een "aktie", en de rest van de tijd vol met meedoen, vol in drukte en gedoe vol bij 't "leuke dingen doen", feestjes, stappen en vol, vol, vol en dicht. Wat moet er daar dan uit voortkomen, dat vragen wij. Niets tegen Ruig- en groenoorden, niets tegen blokkades, niets tegen enkelingen die zich volledig uitsloven, afjakkeren erbij en dan als buit aan de uitgeversbeulen toe-, over- en uitgeleverd worden, als afzonderlijke enkelingen al helemaal, vaak genoeg door hun eigen kameraden en maatjes voor wie ze tot last zijn geworden. Breed uitgewaaierd, hoe waar, breedbandspektrum-antibioticum, maar minder dan niets, schadelijker.
De oude aanvalsvormen dienen opnieuw te worden bekeken wat ervan nog bruikbaar is. Dat zal niet gaan zonder inventiviteit, zonder uitvindingen, zonder vindingrijkheid, maar wel zonder oktrooibescherming. Wij hebben tijdens al die jaren veel uitvindingen geïntroduceerd, te ontdekken en te ontmaskeren valt er namelijk nauwelijks nog iets. Wij hebben dit alles al lang vóór de tijd in de greep. Tientallen jaren terug al hebben wij dat aangepakt, opgewerkt, uitgewerkt, tot begrip verheven, omgevormd en -gewenteld en al doende werkstabiel omgezet. Daarvan zijn er vandaag nog onze boeken, ook verkrijgbaar, onze sporenconservatie.
Vangt aan! Maakt zelf front, PENNENLICKERSFRONT! Doe iets voor jullie zelf! Stelt eindelijk de pennenlickersklasse tegen de allang bestaande uitgeversklasse, in plaats van groenten-opslagplaats en orgaanreservemagazijn van de uitgeversbeulenklasse te blijven, want als zodanig heeft ze jullie gedefinieerd en wel in de praktijk. Kreëert vele uitgeversvrije pennenlickersfrontparadijzen. De hel is jullie immers al geschonken in jullie bestaande paradijzen. Of is ze nog niet paradijslijk heet genoeg naar jullie smaak? Men kan ook van boulimie de hongerdood sterven in het luilekkerland van het stenentijdperkkapitalisme. Als de een of ander die revolutie te gemakkelijk vindt, niet lust, onder zijn waardigheid, onder zijn waarde, onder zijn coolness acht (ook de waardigheid van zo iemand is immers onschendbaar, tenminste "de waardigheid", vgl. de grondwet van Brugge) dan kan hij/zij er zeker van zijn dat er geen revolutie bestaat die diep- en doorgrijpender is, en on-reformistischer. Wie lijkenstapels en andere materieel- en materiale slachtpartijen prefereert, kan tv gaan kijken of pc spelen, van zijn miljoenenwaarden gewis, orgaan voor orgaan, cel voor cel, gen voor gen, gedoneerd of ontvangen, gegeven zoals weggenomen, ontnomen.
Vandaag grijpt het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV /
PENNENLICKERSFRONT toe!
Voor een Revolutionaristische Schrijversrevolutie!
Weg met de uitgeversbeulenklasse!
SPK/PF(K) - KOMMANDO JEAN-MARIE-MATHIAS-PHILIPPE-AUGUSTE
COMTE DE VILLIERS DE L'ISLE-ADAM
voor zijn 169e geboortedag op 7 Nov 1838
PENNENLICKERSFRONT toe!
Voor een Revolutionaristische Schrijversrevolutie!
Weg met de uitgeversbeulenklasse!
SPK/PF(K) - KOMMANDO JEAN-MARIE-MATHIAS-PHILIPPE-AUGUSTE
COMTE DE VILLIERS DE L'ISLE-ADAM
voor zijn 169e geboortedag op 7 Nov 1838
No comments:
Post a Comment